ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΕ

Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα, ο ουρανός έλαμπε και μαζί με τους γονείς και τους καλύτερους φίλους του Βαγγέλη, τον συντροφεύαμε στην τελευταία του κατοικία. Ήταν μια από τις ημέρες που όταν ήταν στην ζωή θα ήθελε να τις απολαμβάνει συντροφιά με τους φίλους του, πίνοντας καφέ σε κάποια παραλία ή γενικά σε κάποια πλατεία. Έτσι και εκείνη την ημέρα όλοι που ήμασταν εκεί ήμασταν νοερά μαζί του σε κάποια από τις παραλίες πού του άρεσαν.
Έφυγε από κοντά μας έτσι βιαστικά και γρήγορα, χωρίς να μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο του. Είχε μια φοβερή ενέργεια μέσα του που ήθελε να την μετατρέψει σε έργο για τους συλλόγους της μεσογειακής αναιμίας.
Τον θυμάμαι όταν μετά τον πρώτο εμβολισμό προσπαθούσε να αναρρώσει στο χωριό, παρά τους πόνους που τον κυρίευαν και την εξάντληση που δεν του επέτρεπε να κάνει ούτε μπάνιο, κατά μεσοίς του καλοκαιριού (κάτι που όλοι ξέρουμε ότι ο Βαγγέλης το ήθελε πολύ). Αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο όμως ήταν η προετοιμασία του συνεδρίου στο Βόλο. Είχε μια επιθυμία να πάει καλά, σαν να καταλάβαινε ότι θα ήταν οι τελευταίες προσπάθειες που έκανε για τον σύλλογο. Τον σύλλογο που τόσο αγάπησε και που τόσο τον αγάπησαν και τα μέλη του.
Αυτό που τον απασχολούσε ήταν να βγουν φρέσκα στελέχη που θα επανδρώσουν τον σύλλογο. Μου έλεγε, στην Κρήτη είναι ένα καλό παιδί που στηρίζω πολλά σε αυτόν, επίσης στην Άρτα κάποιον άλλον και στην Κόρινθο επίσης κάποιους άλλους και στην Μυτιλήνη επίσης. Κάποιος που τον έβλεπε για πρώτη φορά θα καταλάβαινε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει στο μυαλό του όλη την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη. Ήξερε σε βάθος όλους τους συλλόγους. Εγώ που ήμουν δίπλα του και μου τα περίγραφε με τρέλαινε το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος, με αυτή την αστείρευτη δύναμη και την βαθιά γνώση του χώρου του, όπου νάνε τελειώνει. Έξι μήνες μου είχε πει ο Κοσκίνας και έχει περάσει ήδη ο ένας. Το χαιρόταν ότι σε αυτό το συνέδριο, το οποίο είχε εκπαιδευτικό χαρακτήρα όπως έλεγε και ο ίδιος, θα βρίσκανε την ευκαιρία να ξεπεταχτούν τα καινούργια στελέχη και με την λογική αυτή, όπως μου έλεγε, μοίρασε της εισηγήσεις σε αυτά τα μέλη.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έδινε όλο του το είναι για την δραστηριότητα του συλλόγου, αλλά έπαιρνε και την κατάλληλη ανταμοιβή. Ο Βαγγέλης το αισθανόταν αυτό αλλά και οι κοντινοί του άνθρωποι το έβλεπαν. Αυτό φάνηκε και από την παρουσία των φίλων του στην τελευταία του βόλτα. Και αυτοί που ήρθαν και αυτοί που δεν ήρθαν εκείνη την ηλιόλουστη μέρα.
Αυτές τις ήμερες του πόνου του, όταν τα βράδια τον έβλεπα να είναι στο σαλόνι και να βλέπει τηλεόραση (ο Βαγγέλης τηλεόραση; που ακούστηκε; άλλα ας όψετε η αρρώστια που τον βρήκε) και ερχόταν η Ειρήνη, η Όλγα, η Βάνα και τα άλλα παιδιά πέταγε στα σύννεφα από την χαρά του, το ίδιο και εμείς, η οικογένεια του, που λαχταρούσαμε να δούμε λίγο φως, λίγο ακόμα ζωή, μια μικρή παράταση, αλλά φαίνεται ότι ο θεός, εάν υπάρχει στην περίπτωση του Βαγγέλη, ήταν τσιγκούνης, πολύ τσιγκούνης βρε παιδιά.
Μέχρι τώρα, παρά την κάποια ηλικία μου, δεν είχα βιώσει στο άμεσο περιβάλλον μου τον χαμό κάποιου αγαπημένου μου προσώπου. Έτσι παρά το ότι η Βάνα με ενημέρωσε για την ασθένια του Βαγγέλη και μετά την ψυχολογική προετοιμασία (ψυχρολουσία θα το έλεγα) από τον Κοσκίνα για τους 6 μήνες ζωή του Βαγγέλη, το σοκ ήταν τέτοιο που δεν νομίζω κάτι ανάλογο να με συνταράξει τόσο πολύ.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι τον παιδικό μου φίλο, τον άνθρωπο που με συντροφεύει και τον συντροφεύω και τον παρακολουθώ να αναπτύσσετε με τις αδυναμίες του, τα προβλήματά του, τις επεμβάσεις του, αυτό το παιδί που είχε περάσει δια πυρός και σιδήρου μέχρι να φτάσει σε αυτή την ηλικία, παρ’ όλους αυτούς τους σκοπέλους που του έβαλε αυτή η, άδικη για αυτόν, ζωή να περάσει και που τους νίκησε, θα τον έχανα, θα μου έφευγε, θα ήμουν μόνος στις διακοπές το καλοκαίρι, θα τα περνάω μόνος τα βράδια. Άχ αυτά τα άτιμα τα βράδια, που όλους μας φοβίζουν. Μας τυλίγει το σκοτάδι και ο φόβος της μοναξιάς. Πάντα τον έπαιρνα τηλέφωνο για να πιούμε ένα καφέ, να μιλήσουμε, να μου πει πως τα περνάει, εάν έχει κάποιο πρόβλημα και τέλος πάντων να του πω και εγώ τα βάσανα μου. Τώρα δεν θα έχω που να πάω !!!! Βλέπω το σπίτι άδειο, κρύο και δεν μπορώ να πιστέψω το δράμα που παίχτηκε αυτές τις 15 περίπου ημέρες. Γιατί ο Βαγγέλης περίπου 15 ημέρες ήταν καθηλωμένος κατά κάποιον τρόπο.
Την τελευταία του Κυριακή τον είδα κάπως πιο ορεξάτο και δυνατό. Πάμε να πιούμε κανένα καφέ; Φύγαμε μου λέει, πάρε τηλέφωνο και την Σταυρούλα να πάρουμε και εφημερίδα να διαβάσουμε τα νέα, θα βγει ο Παπανδρέου ή ο Βενιζέλος λες; (ποτέ δεν έμαθε αυτήν την απάντηση).
Κυριακή μεσημέρι λοιπόν (πάλι λιακάδα στην πλατεία Αμαρουσίου), ενημερωθήκαμε για τις κινήσεις των αριστερών ομάδων στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, οι ειδήσεις πολλές αλλά είχε μια διάθεση να μιλήσει με την Σταυρούλα και του είχε βγει το εκπαιδευτικό του. Η Σταυρούλα καθηλωμένη άκουγε τον μονόλογο του Βαγγέλη για τις μορφές της δημοκρατίας και πώς θα ήταν καλύτερα οργανωμένη μια κοινωνία. Αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνα τους φίλους να τους πούμε ότι επιτέλους βγήκαμε από το σπίτι και είμαστε καλύτερα, έστω και με την πατερίτσα, τι κρίμα να μην είναι και άλλοι φίλοι μαζί να κουβεντιάσουμε, να νιώσει καλύτερα, να ανέβει ψυχολογικά. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, το απόγευμα ήταν πιο χάλια από το πρωί…θα ήταν από την πρωινή έξοδο λέμε και περνάει η μια ήμερα μετά την άλλη με την διάθεση να πέφτει συνέχεια όπως και η δυνάμεις του Βαγγέλη.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ
Φτάσαμε έτσι στην τελευταία νύχτα, ‘‘θέλω να είσαι δίπλα μου, κράτα μου το χέρι’’, κάτι τέτοιο δεν μου το έχει ξαναπεί ο Βαγγέλης. Είδα στα μάτια του μια παραδοχή αδυναμίας, κάτι που δεν μου το είχε δείξει ποτέ ξανά, τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Μου ζήτησε να πάρουμε τηλέφωνο την κυρία Ελένη Βρετού, θέλουμε να βάλουμε αύριο το πρωί αίμα επειγόντως. Με την υπόσχεση της κυρίας Βρετού κοιμήθηκε, έχοντας έναν εφιάλτη μήπως αύριο το αυτοκίνητο που θα μας μετέφερε στο Δρακοπούλειο έχανε τον δρόμο και δεν φτάναμε στο σπίτι που ο Βαγγέλης για 50 χρόνια συνεχώς μεταγγίζεται. Το Δρακοπούλειο ίδρυμα εάν για τον Βαγγέλη το σπίτι που έμενε, κοιμόταν και έτρωγε ήταν στο Ηράκλειο το σπίτι που για 50 χρόνια έπαιρνε ζωή και δύναμη και γενικότερα ξεπερνούσε της αδυναμίες του ήταν το ίδρυμα αυτό.
Είχε συνδέσει τη ζωή του με αυτό το ίδρυμα, που με την φροντίδα του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού, που με αγάπη και αφοσίωση φρόντιζαν τα παιδιά αυτά και μαζί και τον αδελφό μου. Έτσι λοιπόν, ο Βαγγέλης θα είχε πεθάνει εκείνη την νύχτα αλλά προσπαθούσε να ζήσει για να πάει την επόμενη ημέρα στο ίδρυμα να βάλει τις φιάλες αίματος που του αναλογούσαν, πιστεύοντας ότι θα ξεπερνούσε την ατονία που έβλεπε να τον κυριεύει και δεν ήξερε από που προέρχεται.
Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτό το ίδρυμα που κρατούσε στην ζωή τον αδελφό μου και μερικές ακόμα εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμα παιδιά. Να είναι καλά και να συνεχίζουν αυτό το λειτούργημα τους. Ευχαριστούμε εγώ και η οικογένεια μου και είμαι σίγουρος πως και ο Βαγγέλης θα το έλεγε αυτό εάν ζούσε. Γι’ αυτό είμαι βέβαιος και η στάση του ουσιαστικά το επιβεβαιώνει μια και ουσιαστικά έσβησε στο Δρακοπούλειο και τυπικά στο Ιπποκράτειο.
Η πομπή τελείωσε, όλοι του οι φίλοι αμίλητοι και βουβοί οδηγούμαστε στην πλατεία για να πιούμε τον καθιερωμένο μας καφέ κάτω από τον ηλιόλουστο ουρανό, αυτή την φορά χωρίς τον Βαγγέλη, που τόσο θα το ήθελε να είναι μαζί μας.
Τις τελευταίες ημέρες μου λέει: ξέρεις τί πεθύμησα; Να πάμε μια βόλτα με τα πόδια στην παραλία και να περπατήσουμε, έτσι χωρίς λόγο, έτσι όλοι του οι φίλοι κάναμε μια βόλτα εκείνη την ημέρα με τα πόδια χωρίς τον Βαγγέλη αλλά για τον Βαγγέλη.
Είναι γνωστό ότι για τον χαμό του Βαγγέλη η βασική αιτία ήταν το μολυσμένο αίμα και η μετάδοση της ηπατίτιδας C και η επανεμφάνιση της με καρκινική μορφή. Εάν ο μοριακός έλεγχος είχε εφαρμοστή πανελλαδικά τότε ο αδελφός μου και τόσα αλλά παιδιά δεν θα είχαν αυτή την οδυνηρή πορεία. Επιβάλλεται λοιπόν από τους συλλόγους των πασχόντων με μεσογειακή, και νομίζω πως είναι πια καθοριστικής σημασίας, ο υπ αριθμό ένας στόχος τους να είναι η εφαρμογή του μοριακού ελέγχου, με οποιοδήποτε κόστος και πέρα από οποιαδήποτε εταιρικά συμφέροντα. Είναι κάτι που το απαιτεί όλη οι κοινωνία και έχετε στο πλευρό σας ολόκληρη την κοινωνία και τους συγγενείς όλων των παιδιών με μεσογειακή αναιμία αλλά και τους πολίτες όλης της χώρας. Άς βάλουμε μια βροντερή φωνή, ας είναι ο θάνατος του Βαγγέλη ο τελευταίος εξ’ αιτίας των ελλιπών μέτρων μοριακού ελέγχου.
Εφαρμογή του μοριακού ελέγχου εδώ και τώρα


ο αδελφός του Βαγγέλη