Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Η ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ




Τελικά η αιμοδοσία έγινε και είχε μεγάλη επιτυχία
οι συμμετοχή των φίλων και συγγενών μας στην μνήμη του Βαγγέλη ήταν μεγάλη
φίλοι που πήγαν να δώσουν αίμα ήταν 45
αυτή που (κατόρθωσαν) να δώσουν ήταν 28
ήταν μια καλή αρχή, για πρώτη φορά έχοντας υπόψιν ότι στο δήμο μας τρέχουν άλλες 2 αιμοδοσίες κάθε χρόνο
ήταν μια καλή αρχή για πρώτη φορά
θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους που έδωσαν το αίμα τους και να τους πω ότι το αίμα θα βοηθήσει τα παιδιά της μεσογειακής αναιμίας να μπορέσουν να συνεχίσουν την ζωή τους και εμείς κάναμε κάτι για αυτό
ήταν μια καλή αρχή για πρώτη φορά
του χρόνου την ίδια ημέρα θα επαναληφθεί στο Πολύκεντο του Δήμου μας (Βίλα Στέλα) και θα προσπαθήσουμε να γίνει καλύτερη
σας ευχαριστούμε όλους

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΟΥΜΠΙΑΔΗ


ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΟΥΜΠΙΑΔΗ

Θέλοντας να πούμε ένα αντίο στον αγαπητό αδελφό, φίλο, σύντροφο και συναγωνιστή Βαγγέλη Στουμπιάδη με τον τρόπο που εμείς οι σύντροφοι του γνωρίζουμε και θέλουμε. Εμείς που τον συνοδεύαμε τόσα χρόνια στους αγώνες και στις μάχες που έδινε σε όλα τα επίπεδα. Να τον τιμήσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο από τους πιστούς του Χριστιανισμού.
Μαζευτήκαμε στην αίθουσα του συλλόγου πασχόντων από μεσογειακή αναιμία ΠΑΣΠΑΜΑ, εκεί όπου ο Βαγγέλης είχε αναπτύξει μία έντονη συνδικαλιστική δράση στην προσπάθειά μας να γνωριστούμε με του συμπάσχοντες και φίλους του Βαγγέλη από τον χώρο της μεσογειακής αναιμίας και εκείνοι να γνωρίσουν του φίλους και συντρόφους του Βαγγέλη από τους πολιτικούς χώρους που κατά καιρούς είχε δουλέψει και συνεργαστεί.
Ήταν καιρός πια να μάθουν όλοι οι φίλοι του ότι ο Βαγγέλης είχε μια πλούσια και πολύπλευρη δραστηριότητα στον πολιτικό στίβο. Μία συγγραφική αλλά και πολιτική δραστηριότητα που μέχρι τώρα στον χώρο των πασχόντων από μεσογειακή αναιμία δεν είχε γίνει γνωστή.
Έτσι λοιπόν, συγκεντρωθήκαμε όχι για να κλάψουμε τον Βαγγέλη, κάτι που η ίδια η στάση και η πορεία της ζωής του Βαγγέλη δεν το επέτρεπε, αλλά για να αντλήσουμε συμπεράσματα και να πάρουμε και εμείς κουράγιο από την τιτάνια προσπάθεια που έκανε ο Βαγγέλης για ζωή τόσα χρόνια, κάτι που κάνει κάθε πάσχοντας από μεσογειακή καθημερινά.
Οι παρεμβάσεις των φίλων του είχαν ένα προσανατολισμό που τόνιζε τις ιδιαίτερες δυνατότητες του Βαγγέλη, τόσο οργανωτικές όσο και πολιτικές, όπου τις χρησιμοποιούσε στην προσπάθεια που έκανε ως μέλος των συλλόγων όπου ανήκε, για μια καλύτερη ζωή μέσα στην κοινωνία άλλα και για την ζωή όλων αυτών που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία, για το δικαίωμα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και μια καλύτερη αντιμετώπιση στους χώρους των νοσοκομείων, στα οποία μεταγγίζονται.
Αλλά και μια γενικότερη προσπάθεια για την εφαρμογή του μοριακού ελέγχου του αίματος, κάτι για το οποίο πάλευε και ο ίδιος και ολόκληρη η κοινότητα της μεσογειακής σύσσωμη εναντίων των πολιτικών δυνάμεων και με μηχανισμούς που είναι πολύ πέρα από τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής δράσης των συλλόγων της μεσογειακής αναιμίας, κάτι το οποίο φάνηκε και μέσα από την συζήτηση.
Έγινε φανερό ότι για την αντιμετώπιση τέτοιον ζητημάτων δεν αρκεί η συνδικαλιστική δράση των συλλόγων όσο καλές προθέσεις και αν έχουν, αλλά χρειάζεται και ένας πολιτικός μηχανισμός για να δώσει και την πολιτική διάσταση του ζητήματος, δηλαδή τις πολιτικές προεκτάσεις που έχει ένα τέτοιο ζήτημα, τον ανταγωνισμό των εταιρειών για την επικράτηση και την κατοχύρωση τους σε πανελλαδικό επίπεδο, και όλα αυτά σε βάρος, και στην κυριολεξία επί των σωμάτων αυτών των παιδιών που καθημερινά παίζουν την ζωή τους κορώνα – γράμματα, και να δεθεί με την συνδικαλιστική δράση που έχουν οι σύλλογοι της μεσογειακής αναιμίας σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο.
Είναι γνωστό ότι για τον χαμό του Βαγγέλη η βασική αιτία ήταν το μολυσμένο αίμα και η μετάδοση της ηπατίτιδας C, με αποτέλεσμα η επανεμφάνιση της με καρκινική μορφή (ακόμα θυμάμαι τον θυμό του αδελφού μου όταν παρακολουθούσαμε την εκπομπή του Μπαξεβάνη για το αίμα και τον μοριακό έλεγχο όταν από 1 ώρα συνέντευξη του ίδιου και της προέδρου του ΠΑΣΠΑΜΑ της φίλης του Βάνας έβαλε μόνο 1 λεπτό παρουσίαση μηδενίζοντας έτσι όλη την δουλειά που είχαν κάνει σαν σύλλογοι μέχρι τώρα, ενώ τα παιδιά φαντάζονταν ότι στο πρόσωπο αυτού του δημοσιογράφου θα εύρισκαν έναν υποστηριχτή, μάταια όμως). Μέσα από την συζήτηση όλοι αντιληφθήκαμε ότι η καθιέρωση του μοριακού ελέγχου του αίματος είναι ζήτημα όχι μόνο καθοριστικής σημασίας αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου για τα παιδιά της μεσογειακή αναιμίας.
Έτσι θα λέγαμε ότι ας είναι ο χαμός του αδελφού και φίλου μας Βαγγέλη ο τελευταίος σε αυτόν τον κόσμο της ζούγκλας του ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας. Ας παλέψουμε για ιδανικά που θα βάζουν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη των διαφόρων επιχειρήσεων. Άλλωστε για μια τέτοια ζωή πάλευε και ο Βαγγέλης και για αυτό το μήνυμα και αυτά τα ιδανικά θα ήθελε τα παιδιά που τον αγάπησαν να τον θυμούνται και να τον έχουν στην μνήμη τους σαν έναν αγωνιστή που ήθελε να προσπαθεί για έναν κόσμο καλύτερο. Για αυτό πάλευε στον ΠΑΣΠΑΜΑ, για αυτό πάλευε στην ομοσπονδία των παιδιών της μεσογειακής, για αυτό πάλευε στη ζωή του.
Δεν τον ενδιέφεραν ούτε οι θέσεις, ούτε και η εξουσία. Ήταν ένας απλός αγωνιστής, όπου στον χώρο που δούλευε συνδικαλιστικά είχε δώσει, στην κυριολεξία, την ψυχή του και όπως έδειξαν τα πράγματα και την ζωή του. Ας γίνει η δράση του οδηγός για τους επόμενους που θα συνεχίσουν την δουλεία του.
Στη συγκέντρωση έγιναν και παρεμβάσεις φίλων του, που έζησαν την ζωντάνια του από την παιδική του ηλικία και είχαν μνήμες από την ζωντανή συμμετοχή του στις παρέες. Αναφέρθηκαν σε πληθώρα προσωπικών στιγμών και συναισθήματα πλημμυρίσει την αίθουσα.
Όλα αυτά ήταν αρκετά ώστε να δημιουργήσουν μια αίθουσα γεμάτη συγκίνηση με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ουσιαστική συμμετοχή στο πένθος της οικογένειας του Βαγγέλη για τον άδικο χαμό του, αλλά πάνω απ’ όλα κυριαρχούσε ένας βουβός πόνος στα μάτια όλων των παρευρισκόμενων για τον αγαπημένου τους φίλο.
Που να φανταζόταν ο Βαγγέλης ότι μια μέρα θα βρίσκονταν σε μια αίθουσα μαζί όλοι του οι φίλοι που τον ακολουθούσαν στις πολιτικές και συνδικαλιστικές του δραστηριότητες και θα συζητούσαν για την δράση του και την ιστορική του πορεία.
Σίγουρα θα τον θυμόμαστε για πάντα με τις καλύτερες αναμνήσεις.


Βαγγέλη καλό σου ταξίδι, θα σε θυμόμαστε πάντα και η σκέψη μας θα είναι μαζί σου

λίγο πριν τόν χάσω


ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΕ

Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα, ο ουρανός έλαμπε και μαζί με τους γονείς και τους καλύτερους φίλους του Βαγγέλη, τον συντροφεύαμε στην τελευταία του κατοικία. Ήταν μια από τις ημέρες που όταν ήταν στην ζωή θα ήθελε να τις απολαμβάνει συντροφιά με τους φίλους του, πίνοντας καφέ σε κάποια παραλία ή γενικά σε κάποια πλατεία. Έτσι και εκείνη την ημέρα όλοι που ήμασταν εκεί ήμασταν νοερά μαζί του σε κάποια από τις παραλίες πού του άρεσαν.
Έφυγε από κοντά μας έτσι βιαστικά και γρήγορα, χωρίς να μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο του. Είχε μια φοβερή ενέργεια μέσα του που ήθελε να την μετατρέψει σε έργο για τους συλλόγους της μεσογειακής αναιμίας.
Τον θυμάμαι όταν μετά τον πρώτο εμβολισμό προσπαθούσε να αναρρώσει στο χωριό, παρά τους πόνους που τον κυρίευαν και την εξάντληση που δεν του επέτρεπε να κάνει ούτε μπάνιο, κατά μεσοίς του καλοκαιριού (κάτι που όλοι ξέρουμε ότι ο Βαγγέλης το ήθελε πολύ). Αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο όμως ήταν η προετοιμασία του συνεδρίου στο Βόλο. Είχε μια επιθυμία να πάει καλά, σαν να καταλάβαινε ότι θα ήταν οι τελευταίες προσπάθειες που έκανε για τον σύλλογο. Τον σύλλογο που τόσο αγάπησε και που τόσο τον αγάπησαν και τα μέλη του.
Αυτό που τον απασχολούσε ήταν να βγουν φρέσκα στελέχη που θα επανδρώσουν τον σύλλογο. Μου έλεγε, στην Κρήτη είναι ένα καλό παιδί που στηρίζω πολλά σε αυτόν, επίσης στην Άρτα κάποιον άλλον και στην Κόρινθο επίσης κάποιους άλλους και στην Μυτιλήνη επίσης. Κάποιος που τον έβλεπε για πρώτη φορά θα καταλάβαινε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει στο μυαλό του όλη την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη. Ήξερε σε βάθος όλους τους συλλόγους. Εγώ που ήμουν δίπλα του και μου τα περίγραφε με τρέλαινε το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος, με αυτή την αστείρευτη δύναμη και την βαθιά γνώση του χώρου του, όπου νάνε τελειώνει. Έξι μήνες μου είχε πει ο Κοσκίνας και έχει περάσει ήδη ο ένας. Το χαιρόταν ότι σε αυτό το συνέδριο, το οποίο είχε εκπαιδευτικό χαρακτήρα όπως έλεγε και ο ίδιος, θα βρίσκανε την ευκαιρία να ξεπεταχτούν τα καινούργια στελέχη και με την λογική αυτή, όπως μου έλεγε, μοίρασε της εισηγήσεις σε αυτά τα μέλη.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έδινε όλο του το είναι για την δραστηριότητα του συλλόγου, αλλά έπαιρνε και την κατάλληλη ανταμοιβή. Ο Βαγγέλης το αισθανόταν αυτό αλλά και οι κοντινοί του άνθρωποι το έβλεπαν. Αυτό φάνηκε και από την παρουσία των φίλων του στην τελευταία του βόλτα. Και αυτοί που ήρθαν και αυτοί που δεν ήρθαν εκείνη την ηλιόλουστη μέρα.
Αυτές τις ήμερες του πόνου του, όταν τα βράδια τον έβλεπα να είναι στο σαλόνι και να βλέπει τηλεόραση (ο Βαγγέλης τηλεόραση; που ακούστηκε; άλλα ας όψετε η αρρώστια που τον βρήκε) και ερχόταν η Ειρήνη, η Όλγα, η Βάνα και τα άλλα παιδιά πέταγε στα σύννεφα από την χαρά του, το ίδιο και εμείς, η οικογένεια του, που λαχταρούσαμε να δούμε λίγο φως, λίγο ακόμα ζωή, μια μικρή παράταση, αλλά φαίνεται ότι ο θεός, εάν υπάρχει στην περίπτωση του Βαγγέλη, ήταν τσιγκούνης, πολύ τσιγκούνης βρε παιδιά.
Μέχρι τώρα, παρά την κάποια ηλικία μου, δεν είχα βιώσει στο άμεσο περιβάλλον μου τον χαμό κάποιου αγαπημένου μου προσώπου. Έτσι παρά το ότι η Βάνα με ενημέρωσε για την ασθένια του Βαγγέλη και μετά την ψυχολογική προετοιμασία (ψυχρολουσία θα το έλεγα) από τον Κοσκίνα για τους 6 μήνες ζωή του Βαγγέλη, το σοκ ήταν τέτοιο που δεν νομίζω κάτι ανάλογο να με συνταράξει τόσο πολύ.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι τον παιδικό μου φίλο, τον άνθρωπο που με συντροφεύει και τον συντροφεύω και τον παρακολουθώ να αναπτύσσετε με τις αδυναμίες του, τα προβλήματά του, τις επεμβάσεις του, αυτό το παιδί που είχε περάσει δια πυρός και σιδήρου μέχρι να φτάσει σε αυτή την ηλικία, παρ’ όλους αυτούς τους σκοπέλους που του έβαλε αυτή η, άδικη για αυτόν, ζωή να περάσει και που τους νίκησε, θα τον έχανα, θα μου έφευγε, θα ήμουν μόνος στις διακοπές το καλοκαίρι, θα τα περνάω μόνος τα βράδια. Άχ αυτά τα άτιμα τα βράδια, που όλους μας φοβίζουν. Μας τυλίγει το σκοτάδι και ο φόβος της μοναξιάς. Πάντα τον έπαιρνα τηλέφωνο για να πιούμε ένα καφέ, να μιλήσουμε, να μου πει πως τα περνάει, εάν έχει κάποιο πρόβλημα και τέλος πάντων να του πω και εγώ τα βάσανα μου. Τώρα δεν θα έχω που να πάω !!!! Βλέπω το σπίτι άδειο, κρύο και δεν μπορώ να πιστέψω το δράμα που παίχτηκε αυτές τις 15 περίπου ημέρες. Γιατί ο Βαγγέλης περίπου 15 ημέρες ήταν καθηλωμένος κατά κάποιον τρόπο.
Την τελευταία του Κυριακή τον είδα κάπως πιο ορεξάτο και δυνατό. Πάμε να πιούμε κανένα καφέ; Φύγαμε μου λέει, πάρε τηλέφωνο και την Σταυρούλα να πάρουμε και εφημερίδα να διαβάσουμε τα νέα, θα βγει ο Παπανδρέου ή ο Βενιζέλος λες; (ποτέ δεν έμαθε αυτήν την απάντηση).
Κυριακή μεσημέρι λοιπόν (πάλι λιακάδα στην πλατεία Αμαρουσίου), ενημερωθήκαμε για τις κινήσεις των αριστερών ομάδων στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, οι ειδήσεις πολλές αλλά είχε μια διάθεση να μιλήσει με την Σταυρούλα και του είχε βγει το εκπαιδευτικό του. Η Σταυρούλα καθηλωμένη άκουγε τον μονόλογο του Βαγγέλη για τις μορφές της δημοκρατίας και πώς θα ήταν καλύτερα οργανωμένη μια κοινωνία. Αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνα τους φίλους να τους πούμε ότι επιτέλους βγήκαμε από το σπίτι και είμαστε καλύτερα, έστω και με την πατερίτσα, τι κρίμα να μην είναι και άλλοι φίλοι μαζί να κουβεντιάσουμε, να νιώσει καλύτερα, να ανέβει ψυχολογικά. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, το απόγευμα ήταν πιο χάλια από το πρωί…θα ήταν από την πρωινή έξοδο λέμε και περνάει η μια ήμερα μετά την άλλη με την διάθεση να πέφτει συνέχεια όπως και η δυνάμεις του Βαγγέλη.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ
Φτάσαμε έτσι στην τελευταία νύχτα, ‘‘θέλω να είσαι δίπλα μου, κράτα μου το χέρι’’, κάτι τέτοιο δεν μου το έχει ξαναπεί ο Βαγγέλης. Είδα στα μάτια του μια παραδοχή αδυναμίας, κάτι που δεν μου το είχε δείξει ποτέ ξανά, τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Μου ζήτησε να πάρουμε τηλέφωνο την κυρία Ελένη Βρετού, θέλουμε να βάλουμε αύριο το πρωί αίμα επειγόντως. Με την υπόσχεση της κυρίας Βρετού κοιμήθηκε, έχοντας έναν εφιάλτη μήπως αύριο το αυτοκίνητο που θα μας μετέφερε στο Δρακοπούλειο έχανε τον δρόμο και δεν φτάναμε στο σπίτι που ο Βαγγέλης για 50 χρόνια συνεχώς μεταγγίζεται. Το Δρακοπούλειο ίδρυμα εάν για τον Βαγγέλη το σπίτι που έμενε, κοιμόταν και έτρωγε ήταν στο Ηράκλειο το σπίτι που για 50 χρόνια έπαιρνε ζωή και δύναμη και γενικότερα ξεπερνούσε της αδυναμίες του ήταν το ίδρυμα αυτό.
Είχε συνδέσει τη ζωή του με αυτό το ίδρυμα, που με την φροντίδα του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού, που με αγάπη και αφοσίωση φρόντιζαν τα παιδιά αυτά και μαζί και τον αδελφό μου. Έτσι λοιπόν, ο Βαγγέλης θα είχε πεθάνει εκείνη την νύχτα αλλά προσπαθούσε να ζήσει για να πάει την επόμενη ημέρα στο ίδρυμα να βάλει τις φιάλες αίματος που του αναλογούσαν, πιστεύοντας ότι θα ξεπερνούσε την ατονία που έβλεπε να τον κυριεύει και δεν ήξερε από που προέρχεται.
Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτό το ίδρυμα που κρατούσε στην ζωή τον αδελφό μου και μερικές ακόμα εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμα παιδιά. Να είναι καλά και να συνεχίζουν αυτό το λειτούργημα τους. Ευχαριστούμε εγώ και η οικογένεια μου και είμαι σίγουρος πως και ο Βαγγέλης θα το έλεγε αυτό εάν ζούσε. Γι’ αυτό είμαι βέβαιος και η στάση του ουσιαστικά το επιβεβαιώνει μια και ουσιαστικά έσβησε στο Δρακοπούλειο και τυπικά στο Ιπποκράτειο.
Η πομπή τελείωσε, όλοι του οι φίλοι αμίλητοι και βουβοί οδηγούμαστε στην πλατεία για να πιούμε τον καθιερωμένο μας καφέ κάτω από τον ηλιόλουστο ουρανό, αυτή την φορά χωρίς τον Βαγγέλη, που τόσο θα το ήθελε να είναι μαζί μας.
Τις τελευταίες ημέρες μου λέει: ξέρεις τί πεθύμησα; Να πάμε μια βόλτα με τα πόδια στην παραλία και να περπατήσουμε, έτσι χωρίς λόγο, έτσι όλοι του οι φίλοι κάναμε μια βόλτα εκείνη την ημέρα με τα πόδια χωρίς τον Βαγγέλη αλλά για τον Βαγγέλη.
Είναι γνωστό ότι για τον χαμό του Βαγγέλη η βασική αιτία ήταν το μολυσμένο αίμα και η μετάδοση της ηπατίτιδας C και η επανεμφάνιση της με καρκινική μορφή. Εάν ο μοριακός έλεγχος είχε εφαρμοστή πανελλαδικά τότε ο αδελφός μου και τόσα αλλά παιδιά δεν θα είχαν αυτή την οδυνηρή πορεία. Επιβάλλεται λοιπόν από τους συλλόγους των πασχόντων με μεσογειακή, και νομίζω πως είναι πια καθοριστικής σημασίας, ο υπ αριθμό ένας στόχος τους να είναι η εφαρμογή του μοριακού ελέγχου, με οποιοδήποτε κόστος και πέρα από οποιαδήποτε εταιρικά συμφέροντα. Είναι κάτι που το απαιτεί όλη οι κοινωνία και έχετε στο πλευρό σας ολόκληρη την κοινωνία και τους συγγενείς όλων των παιδιών με μεσογειακή αναιμία αλλά και τους πολίτες όλης της χώρας. Άς βάλουμε μια βροντερή φωνή, ας είναι ο θάνατος του Βαγγέλη ο τελευταίος εξ’ αιτίας των ελλιπών μέτρων μοριακού ελέγχου.
Εφαρμογή του μοριακού ελέγχου εδώ και τώρα


ο αδελφός του Βαγγέλη
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΕ

Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα, ο ουρανός έλαμπε και μαζί με τους γονείς και τους καλύτερους φίλους του Βαγγέλη, τον συντροφεύαμε στην τελευταία του κατοικία. Ήταν μια από τις ημέρες που όταν ήταν στην ζωή θα ήθελε να τις απολαμβάνει συντροφιά με τους φίλους του, πίνοντας καφέ σε κάποια παραλία ή γενικά σε κάποια πλατεία. Έτσι και εκείνη την ημέρα όλοι που ήμασταν εκεί ήμασταν νοερά μαζί του σε κάποια από τις παραλίες πού του άρεσαν.
Έφυγε από κοντά μας έτσι βιαστικά και γρήγορα, χωρίς να μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο του. Είχε μια φοβερή ενέργεια μέσα του που ήθελε να την μετατρέψει σε έργο για τους συλλόγους της μεσογειακής αναιμίας.
Τον θυμάμαι όταν μετά τον πρώτο εμβολισμό προσπαθούσε να αναρρώσει στο χωριό, παρά τους πόνους που τον κυρίευαν και την εξάντληση που δεν του επέτρεπε να κάνει ούτε μπάνιο, κατά μεσοίς του καλοκαιριού (κάτι που όλοι ξέρουμε ότι ο Βαγγέλης το ήθελε πολύ). Αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο όμως ήταν η προετοιμασία του συνεδρίου στο Βόλο. Είχε μια επιθυμία να πάει καλά, σαν να καταλάβαινε ότι θα ήταν οι τελευταίες προσπάθειες που έκανε για τον σύλλογο. Τον σύλλογο που τόσο αγάπησε και που τόσο τον αγάπησαν και τα μέλη του.
Αυτό που τον απασχολούσε ήταν να βγουν φρέσκα στελέχη που θα επανδρώσουν τον σύλλογο. Μου έλεγε, στην Κρήτη είναι ένα καλό παιδί που στηρίζω πολλά σε αυτόν, επίσης στην Άρτα κάποιον άλλον και στην Κόρινθο επίσης κάποιους άλλους και στην Μυτιλήνη επίσης. Κάποιος που τον έβλεπε για πρώτη φορά θα καταλάβαινε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει στο μυαλό του όλη την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη. Ήξερε σε βάθος όλους τους συλλόγους. Εγώ που ήμουν δίπλα του και μου τα περίγραφε με τρέλαινε το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος, με αυτή την αστείρευτη δύναμη και την βαθιά γνώση του χώρου του, όπου νάνε τελειώνει. Έξι μήνες μου είχε πει ο Κοσκίνας και έχει περάσει ήδη ο ένας. Το χαιρόταν ότι σε αυτό το συνέδριο, το οποίο είχε εκπαιδευτικό χαρακτήρα όπως έλεγε και ο ίδιος, θα βρίσκανε την ευκαιρία να ξεπεταχτούν τα καινούργια στελέχη και με την λογική αυτή, όπως μου έλεγε, μοίρασε της εισηγήσεις σε αυτά τα μέλη.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έδινε όλο του το είναι για την δραστηριότητα του συλλόγου, αλλά έπαιρνε και την κατάλληλη ανταμοιβή. Ο Βαγγέλης το αισθανόταν αυτό αλλά και οι κοντινοί του άνθρωποι το έβλεπαν. Αυτό φάνηκε και από την παρουσία των φίλων του στην τελευταία του βόλτα. Και αυτοί που ήρθαν και αυτοί που δεν ήρθαν εκείνη την ηλιόλουστη μέρα.
Αυτές τις ήμερες του πόνου του, όταν τα βράδια τον έβλεπα να είναι στο σαλόνι και να βλέπει τηλεόραση (ο Βαγγέλης τηλεόραση; που ακούστηκε; άλλα ας όψετε η αρρώστια που τον βρήκε) και ερχόταν η Ειρήνη, η Όλγα, η Βάνα και τα άλλα παιδιά πέταγε στα σύννεφα από την χαρά του, το ίδιο και εμείς, η οικογένεια του, που λαχταρούσαμε να δούμε λίγο φως, λίγο ακόμα ζωή, μια μικρή παράταση, αλλά φαίνεται ότι ο θεός, εάν υπάρχει στην περίπτωση του Βαγγέλη, ήταν τσιγκούνης, πολύ τσιγκούνης βρε παιδιά.
Μέχρι τώρα, παρά την κάποια ηλικία μου, δεν είχα βιώσει στο άμεσο περιβάλλον μου τον χαμό κάποιου αγαπημένου μου προσώπου. Έτσι παρά το ότι η Βάνα με ενημέρωσε για την ασθένια του Βαγγέλη και μετά την ψυχολογική προετοιμασία (ψυχρολουσία θα το έλεγα) από τον Κοσκίνα για τους 6 μήνες ζωή του Βαγγέλη, το σοκ ήταν τέτοιο που δεν νομίζω κάτι ανάλογο να με συνταράξει τόσο πολύ.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι τον παιδικό μου φίλο, τον άνθρωπο που με συντροφεύει και τον συντροφεύω και τον παρακολουθώ να αναπτύσσετε με τις αδυναμίες του, τα προβλήματά του, τις επεμβάσεις του, αυτό το παιδί που είχε περάσει δια πυρός και σιδήρου μέχρι να φτάσει σε αυτή την ηλικία, παρ’ όλους αυτούς τους σκοπέλους που του έβαλε αυτή η, άδικη για αυτόν, ζωή να περάσει και που τους νίκησε, θα τον έχανα, θα μου έφευγε, θα ήμουν μόνος στις διακοπές το καλοκαίρι, θα τα περνάω μόνος τα βράδια. Άχ αυτά τα άτιμα τα βράδια, που όλους μας φοβίζουν. Μας τυλίγει το σκοτάδι και ο φόβος της μοναξιάς. Πάντα τον έπαιρνα τηλέφωνο για να πιούμε ένα καφέ, να μιλήσουμε, να μου πει πως τα περνάει, εάν έχει κάποιο πρόβλημα και τέλος πάντων να του πω και εγώ τα βάσανα μου. Τώρα δεν θα έχω που να πάω !!!! Βλέπω το σπίτι άδειο, κρύο και δεν μπορώ να πιστέψω το δράμα που παίχτηκε αυτές τις 15 περίπου ημέρες. Γιατί ο Βαγγέλης περίπου 15 ημέρες ήταν καθηλωμένος κατά κάποιον τρόπο.
Την τελευταία του Κυριακή τον είδα κάπως πιο ορεξάτο και δυνατό. Πάμε να πιούμε κανένα καφέ; Φύγαμε μου λέει, πάρε τηλέφωνο και την Σταυρούλα να πάρουμε και εφημερίδα να διαβάσουμε τα νέα, θα βγει ο Παπανδρέου ή ο Βενιζέλος λες; (ποτέ δεν έμαθε αυτήν την απάντηση).
Κυριακή μεσημέρι λοιπόν (πάλι λιακάδα στην πλατεία Αμαρουσίου), ενημερωθήκαμε για τις κινήσεις των αριστερών ομάδων στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, οι ειδήσεις πολλές αλλά είχε μια διάθεση να μιλήσει με την Σταυρούλα και του είχε βγει το εκπαιδευτικό του. Η Σταυρούλα καθηλωμένη άκουγε τον μονόλογο του Βαγγέλη για τις μορφές της δημοκρατίας και πώς θα ήταν καλύτερα οργανωμένη μια κοινωνία. Αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνα τους φίλους να τους πούμε ότι επιτέλους βγήκαμε από το σπίτι και είμαστε καλύτερα, έστω και με την πατερίτσα, τι κρίμα να μην είναι και άλλοι φίλοι μαζί να κουβεντιάσουμε, να νιώσει καλύτερα, να ανέβει ψυχολογικά. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, το απόγευμα ήταν πιο χάλια από το πρωί…θα ήταν από την πρωινή έξοδο λέμε και περνάει η μια ήμερα μετά την άλλη με την διάθεση να πέφτει συνέχεια όπως και η δυνάμεις του Βαγγέλη.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ
Φτάσαμε έτσι στην τελευταία νύχτα, ‘‘θέλω να είσαι δίπλα μου, κράτα μου το χέρι’’, κάτι τέτοιο δεν μου το έχει ξαναπεί ο Βαγγέλης. Είδα στα μάτια του μια παραδοχή αδυναμίας, κάτι που δεν μου το είχε δείξει ποτέ ξανά, τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Μου ζήτησε να πάρουμε τηλέφωνο την κυρία Ελένη Βρετού, θέλουμε να βάλουμε αύριο το πρωί αίμα επειγόντως. Με την υπόσχεση της κυρίας Βρετού κοιμήθηκε, έχοντας έναν εφιάλτη μήπως αύριο το αυτοκίνητο που θα μας μετέφερε στο Δρακοπούλειο έχανε τον δρόμο και δεν φτάναμε στο σπίτι που ο Βαγγέλης για 50 χρόνια συνεχώς μεταγγίζεται. Το Δρακοπούλειο ίδρυμα εάν για τον Βαγγέλη το σπίτι που έμενε, κοιμόταν και έτρωγε ήταν στο Ηράκλειο το σπίτι που για 50 χρόνια έπαιρνε ζωή και δύναμη και γενικότερα ξεπερνούσε της αδυναμίες του ήταν το ίδρυμα αυτό.
Είχε συνδέσει τη ζωή του με αυτό το ίδρυμα, που με την φροντίδα του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού, που με αγάπη και αφοσίωση φρόντιζαν τα παιδιά αυτά και μαζί και τον αδελφό μου. Έτσι λοιπόν, ο Βαγγέλης θα είχε πεθάνει εκείνη την νύχτα αλλά προσπαθούσε να ζήσει για να πάει την επόμενη ημέρα στο ίδρυμα να βάλει τις φιάλες αίματος που του αναλογούσαν, πιστεύοντας ότι θα ξεπερνούσε την ατονία που έβλεπε να τον κυριεύει και δεν ήξερε από που προέρχεται.
Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτό το ίδρυμα που κρατούσε στην ζωή τον αδελφό μου και μερικές ακόμα εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμα παιδιά. Να είναι καλά και να συνεχίζουν αυτό το λειτούργημα τους. Ευχαριστούμε εγώ και η οικογένεια μου και είμαι σίγουρος πως και ο Βαγγέλης θα το έλεγε αυτό εάν ζούσε. Γι’ αυτό είμαι βέβαιος και η στάση του ουσιαστικά το επιβεβαιώνει μια και ουσιαστικά έσβησε στο Δρακοπούλειο και τυπικά στο Ιπποκράτειο.
Η πομπή τελείωσε, όλοι του οι φίλοι αμίλητοι και βουβοί οδηγούμαστε στην πλατεία για να πιούμε τον καθιερωμένο μας καφέ κάτω από τον ηλιόλουστο ουρανό, αυτή την φορά χωρίς τον Βαγγέλη, που τόσο θα το ήθελε να είναι μαζί μας.
Τις τελευταίες ημέρες μου λέει: ξέρεις τί πεθύμησα; Να πάμε μια βόλτα με τα πόδια στην παραλία και να περπατήσουμε, έτσι χωρίς λόγο, έτσι όλοι του οι φίλοι κάναμε μια βόλτα εκείνη την ημέρα με τα πόδια χωρίς τον Βαγγέλη αλλά για τον Βαγγέλη.
Είναι γνωστό ότι για τον χαμό του Βαγγέλη η βασική αιτία ήταν το μολυσμένο αίμα και η μετάδοση της ηπατίτιδας C και η επανεμφάνιση της με καρκινική μορφή. Εάν ο μοριακός έλεγχος είχε εφαρμοστή πανελλαδικά τότε ο αδελφός μου και τόσα αλλά παιδιά δεν θα είχαν αυτή την οδυνηρή πορεία. Επιβάλλεται λοιπόν από τους συλλόγους των πασχόντων με μεσογειακή, και νομίζω πως είναι πια καθοριστικής σημασίας, ο υπ αριθμό ένας στόχος τους να είναι η εφαρμογή του μοριακού ελέγχου, με οποιοδήποτε κόστος και πέρα από οποιαδήποτε εταιρικά συμφέροντα. Είναι κάτι που το απαιτεί όλη οι κοινωνία και έχετε στο πλευρό σας ολόκληρη την κοινωνία και τους συγγενείς όλων των παιδιών με μεσογειακή αναιμία αλλά και τους πολίτες όλης της χώρας. Άς βάλουμε μια βροντερή φωνή, ας είναι ο θάνατος του Βαγγέλη ο τελευταίος εξ’ αιτίας των ελλιπών μέτρων μοριακού ελέγχου.
Εφαρμογή του μοριακού ελέγχου εδώ και τώρα


ο αδελφός του Βαγγέλη