ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΟΥΜΠΙΑΔΗ

ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΟΥΜΠΙΑΔΗ

Θέλοντας να πούμε ένα αντίο στον αγαπητό αδελφό, φίλο, σύντροφο και συναγωνιστή Βαγγέλη Στουμπιάδη με τον τρόπο που εμείς οι σύντροφοι του γνωρίζουμε και θέλουμε. Εμείς που τον συνοδεύαμε τόσα χρόνια στους αγώνες και στις μάχες που έδινε σε όλα τα επίπεδα. Να τον τιμήσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο από τους πιστούς του Χριστιανισμού.
Μαζευτήκαμε στην αίθουσα του συλλόγου πασχόντων από μεσογειακή αναιμία ΠΑΣΠΑΜΑ, εκεί όπου ο Βαγγέλης είχε αναπτύξει μία έντονη συνδικαλιστική δράση στην προσπάθειά μας να γνωριστούμε με του συμπάσχοντες και φίλους του Βαγγέλη από τον χώρο της μεσογειακής αναιμίας και εκείνοι να γνωρίσουν του φίλους και συντρόφους του Βαγγέλη από τους πολιτικούς χώρους που κατά καιρούς είχε δουλέψει και συνεργαστεί.
Ήταν καιρός πια να μάθουν όλοι οι φίλοι του ότι ο Βαγγέλης είχε μια πλούσια και πολύπλευρη δραστηριότητα στον πολιτικό στίβο. Μία συγγραφική αλλά και πολιτική δραστηριότητα που μέχρι τώρα στον χώρο των πασχόντων από μεσογειακή αναιμία δεν είχε γίνει γνωστή.
Έτσι λοιπόν, συγκεντρωθήκαμε όχι για να κλάψουμε τον Βαγγέλη, κάτι που η ίδια η στάση και η πορεία της ζωής του Βαγγέλη δεν το επέτρεπε, αλλά για να αντλήσουμε συμπεράσματα και να πάρουμε και εμείς κουράγιο από την τιτάνια προσπάθεια που έκανε ο Βαγγέλης για ζωή τόσα χρόνια, κάτι που κάνει κάθε πάσχοντας από μεσογειακή καθημερινά.
Οι παρεμβάσεις των φίλων του είχαν ένα προσανατολισμό που τόνιζε τις ιδιαίτερες δυνατότητες του Βαγγέλη, τόσο οργανωτικές όσο και πολιτικές, όπου τις χρησιμοποιούσε στην προσπάθεια που έκανε ως μέλος των συλλόγων όπου ανήκε, για μια καλύτερη ζωή μέσα στην κοινωνία άλλα και για την ζωή όλων αυτών που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία, για το δικαίωμα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και μια καλύτερη αντιμετώπιση στους χώρους των νοσοκομείων, στα οποία μεταγγίζονται.
Αλλά και μια γενικότερη προσπάθεια για την εφαρμογή του μοριακού ελέγχου του αίματος, κάτι για το οποίο πάλευε και ο ίδιος και ολόκληρη η κοινότητα της μεσογειακής σύσσωμη εναντίων των πολιτικών δυνάμεων και με μηχανισμούς που είναι πολύ πέρα από τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής δράσης των συλλόγων της μεσογειακής αναιμίας, κάτι το οποίο φάνηκε και μέσα από την συζήτηση.
Έγινε φανερό ότι για την αντιμετώπιση τέτοιον ζητημάτων δεν αρκεί η συνδικαλιστική δράση των συλλόγων όσο καλές προθέσεις και αν έχουν, αλλά χρειάζεται και ένας πολιτικός μηχανισμός για να δώσει και την πολιτική διάσταση του ζητήματος, δηλαδή τις πολιτικές προεκτάσεις που έχει ένα τέτοιο ζήτημα, τον ανταγωνισμό των εταιρειών για την επικράτηση και την κατοχύρωση τους σε πανελλαδικό επίπεδο, και όλα αυτά σε βάρος, και στην κυριολεξία επί των σωμάτων αυτών των παιδιών που καθημερινά παίζουν την ζωή τους κορώνα – γράμματα, και να δεθεί με την συνδικαλιστική δράση που έχουν οι σύλλογοι της μεσογειακής αναιμίας σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο.
Είναι γνωστό ότι για τον χαμό του Βαγγέλη η βασική αιτία ήταν το μολυσμένο αίμα και η μετάδοση της ηπατίτιδας C, με αποτέλεσμα η επανεμφάνιση της με καρκινική μορφή (ακόμα θυμάμαι τον θυμό του αδελφού μου όταν παρακολουθούσαμε την εκπομπή του Μπαξεβάνη για το αίμα και τον μοριακό έλεγχο όταν από 1 ώρα συνέντευξη του ίδιου και της προέδρου του ΠΑΣΠΑΜΑ της φίλης του Βάνας έβαλε μόνο 1 λεπτό παρουσίαση μηδενίζοντας έτσι όλη την δουλειά που είχαν κάνει σαν σύλλογοι μέχρι τώρα, ενώ τα παιδιά φαντάζονταν ότι στο πρόσωπο αυτού του δημοσιογράφου θα εύρισκαν έναν υποστηριχτή, μάταια όμως). Μέσα από την συζήτηση όλοι αντιληφθήκαμε ότι η καθιέρωση του μοριακού ελέγχου του αίματος είναι ζήτημα όχι μόνο καθοριστικής σημασίας αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου για τα παιδιά της μεσογειακή αναιμίας.
Έτσι θα λέγαμε ότι ας είναι ο χαμός του αδελφού και φίλου μας Βαγγέλη ο τελευταίος σε αυτόν τον κόσμο της ζούγκλας του ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας. Ας παλέψουμε για ιδανικά που θα βάζουν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη των διαφόρων επιχειρήσεων. Άλλωστε για μια τέτοια ζωή πάλευε και ο Βαγγέλης και για αυτό το μήνυμα και αυτά τα ιδανικά θα ήθελε τα παιδιά που τον αγάπησαν να τον θυμούνται και να τον έχουν στην μνήμη τους σαν έναν αγωνιστή που ήθελε να προσπαθεί για έναν κόσμο καλύτερο. Για αυτό πάλευε στον ΠΑΣΠΑΜΑ, για αυτό πάλευε στην ομοσπονδία των παιδιών της μεσογειακής, για αυτό πάλευε στη ζωή του.
Δεν τον ενδιέφεραν ούτε οι θέσεις, ούτε και η εξουσία. Ήταν ένας απλός αγωνιστής, όπου στον χώρο που δούλευε συνδικαλιστικά είχε δώσει, στην κυριολεξία, την ψυχή του και όπως έδειξαν τα πράγματα και την ζωή του. Ας γίνει η δράση του οδηγός για τους επόμενους που θα συνεχίσουν την δουλεία του.
Στη συγκέντρωση έγιναν και παρεμβάσεις φίλων του, που έζησαν την ζωντάνια του από την παιδική του ηλικία και είχαν μνήμες από την ζωντανή συμμετοχή του στις παρέες. Αναφέρθηκαν σε πληθώρα προσωπικών στιγμών και συναισθήματα πλημμυρίσει την αίθουσα.
Όλα αυτά ήταν αρκετά ώστε να δημιουργήσουν μια αίθουσα γεμάτη συγκίνηση με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ουσιαστική συμμετοχή στο πένθος της οικογένειας του Βαγγέλη για τον άδικο χαμό του, αλλά πάνω απ’ όλα κυριαρχούσε ένας βουβός πόνος στα μάτια όλων των παρευρισκόμενων για τον αγαπημένου τους φίλο.
Που να φανταζόταν ο Βαγγέλης ότι μια μέρα θα βρίσκονταν σε μια αίθουσα μαζί όλοι του οι φίλοι που τον ακολουθούσαν στις πολιτικές και συνδικαλιστικές του δραστηριότητες και θα συζητούσαν για την δράση του και την ιστορική του πορεία.
Σίγουρα θα τον θυμόμαστε για πάντα με τις καλύτερες αναμνήσεις.


Βαγγέλη καλό σου ταξίδι, θα σε θυμόμαστε πάντα και η σκέψη μας θα είναι μαζί σου